Öğretmenlik ve yöneticilik görevlerimi idealist bir şekilde gerçekleştirirken öğrencilerin gelişimlerini gözlemleme fırsatı buldum ve bu konuda yardıma ihtiyaçları olduğunu fark ettim.

​

   Birçoğumuzun ailesi, çocuklarını yetiştirirken belki yaşam koşullarının zorlaması belki de hayata tutunabilmemiz, kendi ayaklarımızın üzerinde durabilmemiz için çok yönlü yaşama dair birtakım becerileri öğretmeye çalışmışlardı. Fakat öğrencilerin büyük çoğunluğunda artık bunları göremiyordum. Bu sebeple üç boyutlu düşünemiyorlar, problemlere pratik çözümler bulamıyorlar, takım çalışmasından ve paylaşımcılıktan uzak eğitiliyorlardı. Aslında okulda mutlu değillerdi. Okul onlar için başlangıç ve bitiş saati olan, gidilmesi zorunlu bir yerdi.

​

   “Tatillllll… Kar tatiliiiiiii…. Beden dersleri ve boş dersler… Yaşasın!” İşte onları heyecanlandıran en güzel sözler, bunlardı. Okullarda öğrencileri en çok mutlu eden -müzik, resim, beden eğitimi- derslerin yerini zamanla etütler ve test çözümleri almıştı. Bu durum aileleri elbette mutlu ediyordu.

   Ne öğrense kârdır! Ya öğrenemedikleri…